Op 10 oktober 2014 verscheen ze voor het eerst in het openbaar. Uren van bedenken, oefenen, voorbereiden en overleggen, gingen er aan vooraf. Er was heel veel gebeurd om dit moment mogelijk te maken. 

In het najaar van 2011 besluit ze te stoppen met het cliëntenraadswerk. De toenmalige voorzitter van die raad was niet gediend van vrouwen met intelligentie. Hijzelf vond dat hij naar een bijeenkomst moest gaan die ging over het bespreken van adviezen. Deze adviezen bestreken een periode die hij als vice-voorzitter had meegemaakt. Het belangrijkste wat hij in die periode deed, was het verorberen van de gratis lunches. Ook maakte hij gebruik van het kerstdiner zonder de voorafgaande vergadering bij te wonen. Hij kwam daarvoor special naar Maastricht. 

Ook nam hij besluiten in een vergadering waarin geen besluiten genomen mochten worden omdat het vereiste quotum niet aanwezig was. Kortom hij speelde een spel van list en bedrog. Twee mensen die zij vertrouwde, zeiden hier niets over in vergaderingen. Koningin Minima wilde hier niet langer aan mee werken en vertrok. 

In december werd ze voor een ander soort bijeenkomsten gevraagd. Bijeenkomsten die gaan over het monitoren van armoede. Tijdens de eerste vergadering realiseerde zij zich dat zij zelf ook in armoede leefde. Terwijl ze dat nog niet zo ervaarde. Zij kon nog doen en laten wat zij wilde zij het in beperkte mate. 

Er was geld voor internet, er was geld voor tekenen en kleien en eens in de zoveel tijd een nieuwe cd. Kleding had zij niet zoveel van nodig. Belangrijker vond ze haar eigen ontwikkeling. Meditatiecursus was te duur. Okay, er zijn boeken en cd's met begeleide meditaties. Zo mediteerde ze al jaren. 

Na de tweede vergadering werd zij gevraagd om een interview te geven over het leven in armoede. Het was even slikken maar ze stemde toe. Het interview ondersteunde ze met haiku-posters en dat werd een succes.

Als vanzelf rolde ze in de tweede workshop. Daar kreeg ze een groot compliment. Jij geeft op een waardige manier een stem aan mensen die het niet kunnen of durven te vertellen. 

Voor een paar jaar terug had zij het volwassenvormsel gedaan. Zij was niet de Bernadette van de 50 Weesgegroetjes per dag. Maar meer Kleed de naakte, voedt de hongerige. Haar kerk is de straat en de hemel is het dak. Niet alleen aardig zijn in de kerk maar ook en eigenlijk vooral daarbuiten. Daar helpen waar de vraag naar hulp is. 

In de maanden die volgde, kreeg het Haiku-Poster-Project onderdak bij een vereniging. Het was ver reizen maar het meeste werk deed zij thuis. Graag was ze daar op kantoor omdat ze dan weg was uit haar benauwde huis. Zij trok het Haiku-Poster-Project alleen maar kreeg wel nog ruggesteun. Al gaande weg veranderde de sfeer zodanig dat zij zich daar niet meer op haar gemak voelde. Toen de ruggesteun ook nog weg viel, is zij na lang beraad vertrokken. 

In die tijd lanceerde ze voorzichtig het idee van het ministerie van Armoede. Zij wilde wel die minister worden. Maar hoe verder? Een hoge hoed op en dan? Hoe ga je de strijd aan om armoede duidelijk te maken? Hoe leg je uit aan de regering dat armoede wel degelijk bestaat? En vooral de geestelijke armoede. Het niet kunnen volgen van een scholingsprogramma van eigen keuze omdat daar geen geld voor is. 

Ook haar eigen gezondheid laat telkenmale het afweten. Er zijn goede periodes en slechte periodes maar de duur en diepte is onvoorspelbaar. En dan zij heeft niet veel geld. Maar als het vakantiegeld daar is besluit ze om zelfstandig het Haiku-poster-project door te zetten. Als éénmanszaak kan zij zelf bepalen hoe, wat en wanneer.