Daar liep ze over het perron. Recht voor zich uitkijkend. Toch vangt zij nieuwsgierige blikken op. Wie is dat? Maar ze zwijgt over haar identiteit. Zij knikt vriendelijk met een kleine glimlach op haar lippen. Zij neemt plaats in de trein nadat zij bij de kiosk iets te drinken en te eten heeft gehaald. 

De trein brengt haar naar Utrecht vandaaruit de bus naar de plaats van bestemming. Zij wordt hartelijk begroet door iedereen. Het werd een bijzondere ervaring. En telkens weer de uitleg. Armoede wilt ze een gezicht geven.  Zij houdt op het eind van de dag een toespraak. 

 

Deze luidde:

Vandaag sta ik voor u als Koningin Minima. Het hof van armoede telt 1,6 miljoen mensen. Misschien denkt u dat kan mij niet gebeuren maar een ontslag of een zware depressie kan u beroven van uw vaste inkomen. Het armoedenetwerk opgezet door kerken verdwijnt langzaam. Kerken sluiten hun deuren vanwege het te weinige bezoek. Hiermee verdwijnt een netwerk wat erg dichtbij de minima stond. Als vakbond kunnen wij de grote armoede niet langer negeren. Vandaag ben ik diegene die in armoede leeft. Morgen kunt u het zijn. Niet mogelijk denkt u? Het grote aantal mensen die armoede leeft maakt ook de afzetmarkt van producten kleiner. Minder afname van die producten maakt ook de productie van de producten lager. Minder productie betekent ook minder werknemers. En dat leidt weer tot ontslag. Na 2 jaar WW komt ook u in de strenger geregelde bijstand terecht. De ontslagen werknemer heeft ook de vakbond nodig. Uit de grond van mijn hart wens ik u een fijne dag toe.

 

Zij heeft de uitdaging aangenomen voor twee jaar terug. Tijdens een presentatie heeft zij armoede een waardig gezicht gegeven. Bij een andere bijeenkomst wordt zij de armoedepredikant genoemd. Vandaag heeft zij gestraald als Koningin Minima. De gesprekken daarna over armoede worden geen discussies meer maar meer één wat kan ik voor armoede doen. Kritische vragen en opmerkingen blijven. In hoeverre ben je het niet zelf schuld? Jij bent toch diegene die het geld uitgeeft. Jij moet voorzichtiger zijn. 

 

Maar wat betekent voor haar om in armoede te leven. Armoede maakt veel dingen onmogelijk danwel onbereikbaar. Door die financiële beperking wordt haar ontwikkeling beperkt. Zij heeft onlangs haar t.v.-abonnement opgezegd om dit geld te gebruiken voor het opknappen van haar flat of voor het kopen van boeken die haar ontwikkeling ondersteunen. Boeken over ADHD of boeken over meditatie of een goede tas om haar spullen te vervoeren. 

 

Of gewoon een dagje naar het strand te kunnen gaan. Ontspanning is zo nodig voor iemand die in armoede leeft. Het constante "NEE" tegen jezelf zeggen. Het maakt het leven moeilijk en beperkt. Daarom is dat ene ijsje of een keertje patat halen zo belangrijk. Eindelijk gewoon iets doen wat ooit normaal was, toen ze nog werkte. 

 

Uit gesprekken met anderen merkt zij dat armoede niet meer alleen "de bijstandsmoeder" is maar ook voorkomt bij een echtpaar dat een huis heeft waar een hypotheek op rust. Als er een scheiding komt dan valt er één inkomen weg. Dubbele woonlasten, de dubbele auto. Beide een ander huis terwijl het gezamelijke huis nog niet verkocht is.... De WW die een verkorte uitkeringsperiode heeft. En daarna wacht de bijstand. Kortom armoede kan iedereen overkomen die geen grote erfenis op haar bankrekening heeft staan. 

 

Een leraar van de opleiding Sociaal Juridisch Medewerker zei ooit:

Wie niet steelt, wie niet erft,

zal werken tot hij sterft. 

Een paar weken na haar eerste optreden komt zij weer bij de kiosk op het perron. Een medewerkster vraagt haar: Waarom had u toen een kroontje op? Antwoordde ze: Ik wilde Armoede een gezicht geven, een stem geven en dat is die dag gelukt.